Kevin en het coachingsgesprek

In het praktijkonderwijs wordt maatwerk geleverd, iedere leerling heeft namelijk zo zijn of haar eigen route naar werk of vervolgonderwijs. Een goed voorbeeld daarvan zijn de coachingsgesprekken. Als leerling ben je om de paar weken aan de beurt voor een portie persoonlijke tijd en aandacht van je mentor. Maar wie denkt dat de leerlingen om deze vorm van ondersteuning staan te springen, komt bedrogen uit…

Een greep uit veel gehoorde uitingen: 

“Meneer, hoe lang gaat het eigenlijk duren? Ik moet zo naar de sportschool.” 
“Meneer, mag ik ook volgende week want eigenlijk kan ik niet vanmiddag.” 
“Meneer, het kan toch ook wel in uw pauze straks?”

Voor mijn leerling Kevin was dit niet veel anders. Toen zijn coachingsgesprek naderde, namen de smoezen en ontsnappingspogingen toe. Alles werd in het werk gesteld om onder dit in zijn ogen onnodige 1 op 1 samenzijn met zijn mentor uit te komen. Tijdens de les in de ochtend werd er flink op mij ingepraat. Zo zou hij ‘opeens’ moeten werken en mocht hij van zijn moeder niet te laat thuis komen. Tevergeefs, het gesprek bleef staan. 

Kevin is een bijzondere leerling voor mij. Ooit was er een incident tussen ons dat ik niet snel zal vergeten en sindsdien bekijk ik hem anders dan voorheen. De tip nadien was om de druk bij hem weg te halen, want dat bracht hem in het nauw. En een kat in het nauw…..
De aanpak werkte. Zonder die druk kon Kevin weer rustig wennen aan de lessen op school en zowaar was er zo af en toe wat ontspanning in zijn gezicht te lezen. Zelfvertrouwen nam weer toe, wat is een school toch een mooie plek voor het oefenen van sociaal -emotionele vaardigheden. 

En dan het gesprek: ik was al blij dat hij niet de benen had genomen en beloofde Kevin dat het niet al te lang zou duren. Liever iets korter met alle aandacht erbij, dan wat langer waarbij de focus op een gegeven moment helemaal weg is. We bespreken een aantal vaste onderdelen maar op een gegeven moment krijg ik het idee dat Kevin onrustig wordt. Ik besluit op te staan en met hem naar buiten te lopen, naar de fietsenstalling naast de school waar zijn fiets staat. Wat daar gebeurde was even opmerkelijk als bijzonder. In plaats van zijn fiets te pakken, gedag te zeggen en ervandoor te gaan, bleef hij staan. Opeens kwamen alle verhalen los en durfde hij een stukje van zichzelf te laten zien. We hebben daar nog zeker een half uur staan praten. 

Wat ik hier zelf van heb geleerd? Een coachingsgesprek ontstaat wanneer jij als docent de juiste setting weet te creëren. Dat kan in een lokaal zijn, in een gezellig hoekje van de school en zelfs ook op het plein wanneer de leerling bij wijze van spreken de fiets al aan de hand heeft. En de leerling hoeft zich er echt niet op te verheugen, heus niet. 
Die complimenten voor jou als docent komen pas bij de diploma-uitreiking. Of jaren daarna.

Meester Stefan