Bezig met laden...
Kun je het jezelf voorstellen? Dat je niet durft uit te spreken op welke school je zit? Sommige van onze leerlingen hebben dat. Het praktijkonderwijs is nou eenmaal het ‘laagste’ advies dat je kan krijgen vanaf de (reguliere) basisschool en daar mag je niet ‘trots’ op zijn.
Mijn zoon zit nu in groep 8 en is volop bezig met vervolgonderwijs. In het begin van het jaar had hij de niveaus nog niet helemaal scherp en kwam hij thuis met een vraag: ‘Pap, mijn vrienden zeggen dat Pro een goed advies voor mij zou zijn, wat is dat eigenlijk, Pro? Het klinkt wel goed!’ Zijn klasgenoten wilden hem natuurlijk in de maling nemen, maar het zegt wel iets. Het Pro heeft geen goed imago.
Vanaf dat moment kon hij wel plaatsen op wat voor een school papa werkt. Dat Pro staat voor praktijkonderwijs. Dat Pro ook je advies kan zijn, net als mbo, havo enzovoort. Het liefst zou hij naar het Pro willen, zegt hij weleens, want daar maak je gave dingen.
Hoe mooi is het dat de kansen aan het keren zijn. Er moeten huizen gebouwd worden, maar we hebben nauwelijks de handjes om de stenen te metselen of de kozijnen te schilderen. We vergrijzen in rap tempo, maar missen de mensen om ons te verzorgen als dat nodig is. De horeca schreeuwt straks weer om personeel. Allemaal plekken die ingevuld zouden kunnen worden door leerlingen van het Pro. Ze zijn ontzettend waardevol en onmisbaar, maar realiseren zich dat helaas nog zo weinig.
Iemand die zich dat wél terdege beseft, is Jens. Jens heeft gouden handjes en gaat daar, geloof mij maar, later veel geld mee verdienen. En nog veel belangrijker, hij gaat doen waar hij blij van wordt. Toen Jens vorig jaar in de eerste klas zat en wij kennis met hem maakten, liep hij gelijk het technieklokaal binnen, zijn passie. Ik kan het mij nog goed herinneren, want ik stond daar toen ook. Hij keek naar de twee splinternieuwe lascabines, dook daar naar binnen en vroeg mij het hemd van het lijf. ‘Meneer, wanneer gaan we lassen? Wat heeft u staan? MIG/MAG, of TIG? Ik heb dat thuis ook allemaal. Wat doet u het liefst?’
Best lastige vragen als je zelf nog niet kan lassen….
Dit voorval schreeuwde om actie. Een jaar later zit ik, terwijl ik dit schrijf, na te genieten van een tweedaagse lascursus samen met mijn techniekkompaan mw. De Vries. Want je bent nooit te oud om te leren, toch? Weer een vaardigheid in onze eigen vakinhoudelijke gereedschapskist.
Hopelijk kom ik komende week Jens nog tegen in de school. Dan kan ik hem vertellen dat MIG/MAG-lassen toch echt mijn favoriet is ;-)
Meester Stefan
Instagram: @meesterstefan_hrlm
Deze blog is verschenen in PrimaOnderwijs nr. 3 'Een leven lang leren'.
Reacties