Bezig met laden...
Soms heb je van die projecten waar je echt energie van krijgt, in plaats van dat ze energie van je vragen. Onze samenwerking met een mooi landgoed in de nabije omgeving, is zo’n project.
De vader van een oud-collega doet vrijwilligerswerk op dat landgoed. Samen met mensen met een verstandelijke beperking verricht hij onderhoud aan routepaaltjes en banken die er staan. Soms wordt er echter meer gevraagd in het onderhoud en toen dacht die oud-collega aan onze school. ‘Die leerlingen van het praktijkonderwijs zouden hier best weleens een mooie rol in kunnen gaan spelen’, dacht hij.
Tegenwoordig knappen onze leerlingen van de sector techniek met veel plezier paaltjes, bankjes en andere zaken op voor het landgoed. Levensecht onderwijs! De leerlingen leren de technieken die nodig zijn, het landgoed levert het materiaal. En dat alles zonder tijdsdruk. Win-win.
‘Jij kan gaan plamuren, Ron!’ Ik geef Ron de opdracht om de ontstane gaten in een routepaal weer op te vullen. Hij pakt de plamuurspullen op mijn aanwijzing en mompelt wat voor zich uit, terwijl hij naar de tube staart. ‘Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik denk dat ik het wel kan hoor, meneer’, citeert hij Pipi Langkous zonder dat zelf door te hebben. Driftig maar met verrassend veel aandacht en precisie smeert hij de gaten dicht. Heel af en toe kom ik even bij hem langs en doe hem voor hoe je de plamuur gladstrijkt. Ron leert dat ‘die shit’ behoorlijk snel droogt en dat is een goede les bij plamuren.
Twee klasgenoten zien van een afstand Ron mooi werk leveren en dat wekt hun interesse. Ze lopen naar hem toe: ‘Moeten we je ff helpen met schuren, Ron?’ Ron knikt instemmend en vraagt mij of ze al kunnen beginnen met schuren, terwijl de plamuur er nog maar net op zit. Je kunt maar haast hebben.
‘Dan moet je even lezen op de tube, kerel’, antwoord ik, ‘daar staat het op.’
‘LEZEN???’, roepen de twee helpers verschrikt. ‘Wij zijn weg.’ Binnen no-time bevinden zij zich weer aan de andere kant van het lokaal, Ron verbouwereerd achterlatend. Maar Ron houdt vol. ‘Hier staat drie uur, meneer.'
‘Drie uur wat?’, reageer ik gemeen. ‘Geen idee, schilderen geloof ik.’
‘En schuren?’ ‘Dat staat er niet.’ Ron probeert zich er gemakkelijk van af te maken. ‘Tuurlijk wel, kijk nou eens goed!’ Geconcentreerd probeert Ron iets te doen wat hij lastig vindt: lezen. Waarschijnlijk dansen de letters voor zijn ogen, maar hij moet en zal het weten. Wanneer kan hij schuren?! Dan ziet hij het: ‘Ah!! Drie uur!’ Dat gaat ‘m niet meer worden. Hij kijkt me teleurgesteld aan en op zijn voorhoofd lees ik: ‘Zie je wel, met lezen schiet je echt niks op :).’
Meester Stefan
@meesterstefan_hrlm
Reacties